Il est vrai que la vie nous chagrine et nous entraine dans sa laideur exceptionnelle. Il est vrai que la bassesse devient le principe le plus estimé de nos sociétés. Il est indéniable aussi que la haine cède pitoyablement la place à l’amour. Parfois respirer devient un crime impardonnable et certains ne se retiennent pas de vous lapider publiquement pour avoir eu le culot de le faire.
Cependant, je me suis toujours surpris à faire les rêves les plus extravagants aux moments où la réalité laissait le plus à désirer. Cet optimisme maladif est en quelques sortes ma marque de fabrique même s'il ne transparait presque pas à travers mes écrits.
Ce soir, par exemple je dormirai avec l'unique espoir de voir prochainement Itzhak et David serrer affectueusement les mains de Ahmed et Marwen, tirer un trait sur le passé. Repartir de zéro, signer ce bout de papier qui nous permettra de voir enfin l’avenir avec plus de sérénité.
Ce soir je ferai surement le rêve que toutes les images qui nous sont parvenues de Gaza n'étaient qu'une satanée mise en scène, une caméra-cachée de mauvais gout comme on nous sert tellement...
Aujourd'hui, je dormirai sur mes deux oreilles avec l'illusion que 2008 n'ait pas existé et que tout n'était qu'un mauvais rêve...
Très dur sera le réveil. J'aurais peut-être la gueule de bois sans avoir ingéré la moindre goutte d'alcool...
De toute façon j'aurai au moins pu rêver une seule fois dans cette foutue année.
Demain, une vague de froid s'abattra probablement sur mon cœur.
Et vu que je me présente en plein hiver sans compte en banque fourni pour me tenir au chaud ni manteau de fourrure pour faire face aux images glaciales. Je me contenterai d’aimer puisque c’est tout ce qui me resterait.
مات الشهيد مات الجد و الأم والشهيد في بسمة الطفل الصغير... صاروخ في نظرة الأم الحنون... صاروخ في ابتهالات الجد التقي... صاروخ وعلى أرض غزة الشهيدة السلام مطروح جثة هامدة لا تحكي ولا تشكي ليست حتى تبكي... لم الحروف ولم العبارات ؟؟ لم الورود ولم العبرات ؟؟ كيف تصف اللغات انهار الدماء على الممرات ؟؟
مات الشهيد مات فينا نبض القلب ما بقالنا كان التنهيد السلام جثة يمشمش فيها كلب...
يا القطاع ماكش مقطوع من شجرة والدليل الطفل الأعزل في يدو حجرة يا غزة دمتي أبية الحالة كيما ترى هي هي البارح صبرا وشاتيلا وجنين ليوم زدنا سمعنا الصراخ والأنين وشعوب الدنيا لخدع الإعلام رائمة
وفي نفس الوقت... العالم لاهي يحتفل برأس العام ما تحركتلو شعرة يسمع في الأنغام
D’ailleurs je croirais volontiers à toutes les extravagances que vous pouvez imaginer pourvu qu’à la fin j’aie le présent qui m’a toujours fait rêver. Je voudrais un kit « paroles libres » qui me permettra de m’exprimer sans modérer mes propos. J’aimerai avoir accès à tous ces sites censurés sans avoir à user de moyens détournés. Je rêve de me sentir léger, ne plus peser mes mots et laisser libre cours à mes tendances logorrhéiques sans avoir à museler mon imagination. Tout petit, j’en rêvais déjà. Je n’avais pas le droit de prononcer des vulgarités sous peine de recevoir une gifle mémorable et dieu sait combien j’en ai reçu. La bataille fut rude mais maintenant je peux clamer toutes les insanités du monde aussi librement que ces oiseaux aux chants ensorcelants. Peut-être qu’un jour ce sera pareil avec dailymotion et compagnie. En tout cas, le père Noël est prévenu, la nouvelle paire de chaussettes l’attend de pieds fermes demain soir… Et même si par inadvertance il oubliait de passer, il viendra surement le réveillon prochain. On attendra bien une année…
Je fais les feux de joie pour célébrer cette blogosphère qui préfère sa liberté d’écrire à toutes les distinctions du monde.
Pris dans l’euphorie de notre triomphe sur la censure commise dans le cadre des TBA ’08. On a presque oublié que Ammar sévit encore sans merci, de blog en blog, de site en site telle une épidémie de choléra du début du siècle dernier qui ravage tout sur son passage.
Durant toute période d’accalmie, le monde entier retient son souffle. Un adage tunisien reproduit fidèlement cette situation : « Nul ne sait qui sera le prochain à mourir ». Sauf que dans le cas échéant personne ne meurt, le coup de ciseaux ne fait qu’assommer momentanément. Une dizaine de points de suture et tout rentre dans l’ordre en réapparaissant sous une autre adresse, sous un autre visage.
Mais jusqu’à quand allons-nous jouer au chat et à la souris ? N’avons-nous pas atteint le seuil de maturité pour que s’estompe enfin la surveillance paternaliste d’un Ammar qui s’accroche pathétiquement à son boulot ?
Toute action collective de la blogosphère prend un aspect planétaire. Selon des sources bien informées à la NASA, l’appel au retour de notre star nationale Arabicca quand elle avait décidé de se retirer, aurait même eu des échos sur la planète Mars. C’est dire l’importance de ce genre d’initiatives…
« I have a dream »… Si Martin Luther King n’osait même pas rêver d’un président noir à la maison blanche, je pense qu’il est plus que légitime d’aspirer à voir un jour la censure bannie de ce monde.
الطقس هبلني... عمري لا فهمتوا لا معانا لا مع الآخرين... كي حاولت نتبع السارق لباب الدار، لقيت إلي الشمس كان زرقت نوات على جدابها وكان السماء برقت نوات على خرابها... كان صبت قطرتين تفيض شطر البلاد وتعمر الحفر بالطباعي وختمت يا بن عروس... وكان الدنيا بدات تدفى وإنت تسخايل الأمور أخيراً بدات تحن عليك فيسع ما تضربك الروايح ويبداو مساكن الفلاحة يبكيو... ما نخبيش عليكم في البلاصة إلي نعيش فيها الريح كي تبدى تهب تحسها قريب الدار باش تطير، خوكم رصاتلي نبات كل يوم لابس سبادري ودجين متهيأ للسفر على ما يأتي.. مناخنا لا يوالم لا سياحة، لا فلاحة، لا حتى رقص وعلى الأرجح أن الرياضة الوحيدة إلي تحبذ هذا الطقس هي السباحة في الطرقات وهنا ما يهمش تكون مترجل وإلا راكب في كرهبة لأنو كل أفراد الشعب تستحق باش تهبط تعوم، ولا يجوز حرمان طائفة من هذه النعمة...
ليوم بيني وبين روحي نخمم، ويظهرلي لقيت الحل وباش نتكرم على الأمة متاعي ونفيدها بعبقرية الأفكار إلي وصلتلها.. أنا نتصور الحل الجذري في هذه القضية يتمثل في عملية "تخويف الطقس" لأنو وبكل صدق الطقس في بلادنا ياسر عاملينلو قدر وقيمة في هاو الديوان الوطني للرصد الجوي وهاو استسقاء وهاو غيث نافع... كيفاش مالا تحبوه الطقس يقعد متواضع وكي يتعدى يسلم ؟ تي بالسيف الراجل غلطوه في روحو كي باقي تجبدوا عليه! ولاشي عاد توا يتعزز علينا ؟ وهانا غارقين حتى الكرومة... يا أهل البر والإحسان ! نتوجهلكم بالخطاب والنصيحة لله: لازمنا ما عادش نحكيو عليه الطقس إطلاقاً ومش لازم منو هاذا الرصد الجوي، دايور عمرهم ما جابوا توقع صحيح (وهذا ما يؤكد النظرية متاعي إلي تقول بصريح العبارة أنو الطقس يجبد علينا بالمرتاح)... أبعد من هذا أقترح أنا نجبدو السفير ونقطعوا العلاقات الديبلوماسية جملة واحدة مع سي المناخ هذا... ويجعلنا نسلكوها... والله المستعان على ما تصفون ولعل الفرج قريب...
L'évènement phare en cette fin d'année reste la distribution des prix pour les meilleurs blogs tunisiens... Pris dans la ferveur de ce mouvement, j'ai essayé d'y participer avec mon blog à maintes reprises sans y arriver... J'ai d'abord cru à une erreur technique. J'ai essayé de me renseigner et j'ai eu cette réponse d'un des organisateurs:
Merci de bien lire le règlement avant de nommer des blogs. "
Donc chers lecteurs faîtes attention vous êtes, parait-il sur un blog "hors la loi" et je vous cite rien que pour le plaisir de vos yeux ébahis le règlement:
"Les blogs àcaractère haineux , racistes, religieux ou diffusant des idées contre les bonnes mœurs, l’ordre public, les lois et réglementations en vigueur, les droits d’autrui ne seront pas validés dans la compétition."
Dés qu'on accorde à un tunisien deux milligrammes de responsabilité, il finit comme vous pouvez le voir, par en faire bon usage.
Etant moi même exclu des Tunisia Blog Awards, et étant libre de ne pas m'exclure de mon propre blog je déclare la mention " Blog Exclu des Tunisia Blog Awards 2008" gage de qualité et de crédibilité pour les blogs concernés...
D'ailleurs mon blog portera cette mention désormais :)
Et je demande à ceux qui savent manier le photoshop de nous préparer un logo à la hauteur de l'évènement s'ils le veulent bien...
عشرة سنين لتالي كنت نخرج العلوش ندور بيه من بلاصة لبلاصة، كي نحكي معاه يغزرلي في عينيا، يسمعني حتى للآخر وعمرو ما يقاطعني.. كنت حتى نغنيلو ولو كان يبدى فما برشة نشاز، صديقي العلوش ما كانش يبالي بل يقعد يغزرلي غزرة تقدير وإعجاب... كنت نهار العيد نبدى نهبط فيهم حيار، لا ما تذبحوهش، أعطيوه فرصة الحياة ! ومبعد نبدى كلي إشمئزاز وأنا نرى فيهم يشويو في لحم هذا الكائن اللطيف ونمشي نعمل كسكروت بالتن والجبن ونتوعد باش كي نكبر نغير وجهة العالم ونبطل الذبيحة جملة من البلاد...
ليوم كبرت شوية، الشاعرية والأحاسيس هزهم الريح... ليوم هزيت سكينة وسميت بسم الله، ونزلت عليه نزلة واحدة... من الوريد إلى الوريد... أما قبل ما نذبح العلوش غزرتلو في عينيه، ريت نظرة عمري ما صادفتني قبل وكأنو يقلي يا خليل شبيك تبدلت ؟ موش كنت مسالم وتناضل من أجل حقنا في الحياة ؟ فيسع هبطت عينيا، ذبحت العلوش... وهاني ماشي نعمل كسكروت بالهريسة والتن...
أنا خوكم ليوم زاهي الجمعية رابحة... ربح جاب ربح... الماكينة بدات تدور ومعاها ربي الهمهاما! والدنيا كي تحل، معلوم أنها البيبان الكل تتحل مع بعضها... أيام تمشي وأيام تجي. ليوم عندي عام كامل معاكم... أول موضوع كتبتو كان ما خانتنيش الذاكرة، كان يحكي على الحرقة نتمنى عمرها ما تطفى الحرقة إلي تنتابني كي نقعد نهارين ما نكتبش :)
كنت عايش في الجاهلية والتدوين ضوالي حياتي وفهمني إلي كل إنسان ما دام يدون يساهم بطريقتو الخاصة في إثراء الحضارة الإنسانية وفي تغيير العالم ولو بقسط قليل...
ما دامت وسائل الإعلام في بلادنا بودورو ما دام التدوين حاجة أساسية في حياتنا لا تقل أهمية عن الخبز أو القازوز...
وأهم حاجة الحقيقة أنو الواحد تعرف على ناس طقاطق جمعنا التدوين ولمنا حبنا للحق... من ولد بيرسا للبانتير روز مروراً بولادة والدوعاجي وبيرسا أونلاين والبيغ تراب بوي والبارباش وارابيكا واللاكيست والفوريير وغيرهم وغيرهم ناس كي نقراهم نعمل ستة وستين كيف... وتلقاني نقرأ وشايخ شيء ما نراه لا في صحافة مكتوبة لا سمعية... أنا خوكم ما عادش نقرأ لا جرايد لا مجلات... ما نعرف كان تن بلوغ... وعلى فكرة، موضوع هام مازلت ما حكيتش فيه هو موضوع جمعية التدوين. أنا يا ناس مساند ألف في المئة لهذا الإقتراح وقلم واحد ممكن يجي النهار ويتكسر أما ألف قلم عمرو ما يوفى... تبقى فما شوية مشاكل لجعل من هذه البذرة شجرة، يظهرلي كبار وانجموا نتجاوزوها... وأخيراً انشالله عيدكم مبروك وكل عام وانتوما حيين بخير ملمومين مجموعين وراء نفس اللواء إلي مكتوب عليه بالكبير:" أدون إذن أنا موجود"...
Elle s’appelait Samia. Il s’appelait Ahmed. Ils étaient tous les deux séropositifs. Tout les opposait. Leur amour les a réunis. Pour le meilleur mais surtout pour mourir. Défiant ainsi toutes les lois de la chimie qui dictent prétentieusement que deux charges (séro)positives sont vouées à se repousser. Ils étaient l’exception. Pourtant ils sont aussi morts que tous ceux qui résident au cimetière du Djellaz. Ni la trithérapie, ni cette lueur au fond de leurs yeux, ni même cet amour passionnel qu’ils vouaient l’un pour l’autre, n’avaient pu sauver leurs âmes condamnées à mort pour un moment d’inattention. Ils se sont rencontrés dans un des meeting de l’association : Sidéens Anonymes et depuis ils ne s’étaient jamais quitté. Aujourd’hui, ils gisent tous les deux dans le même tombeau. Si la vie ne les a pas gâté, la mort peut-être pourrait-elle leur donner la chance de vivre pleinement leur amour.
Ne soyez pas suicidaires ! Protégez-vous ! Optez pour la vie !
Quel beau spectacle qu’est celui de ces pantalons à un million et demi de millimes tunisiens, ces Polos Paul & Shark et ces lunettes Versace.
Depuis ma tendre enfance j’ai développé une allergie aux riches, à ces personnes bourrées de billets de trente dinars portant l’effigie du célèbre poète tunisien Abou al Kacem Chebbi.
Puis, les années passèrent et je me trouvais dans l’obligation de tenter de me réconcilier avec cette couche sociale qui, pourtant, ne me fascine guère.
Actuellement, à vingt trois ans et des poussières je me rends enfin compte de l’ampleur de l’échec de ce processus de désensibilisation.
Rien qu’aujourd’hui, la simple vue de ces milliardaires du Lions Club qui se bousculaient pour vendre de la camelote pour des gens moins fortunés qu’eux et qui font semblant de s’intéresser à ces actions humanitaires.
Cela a provoqué en moi un ensemble de phénomènes immunitaires qui m'a fait présenter des éruptions cutanées.
Ce que je voyais, ce n’était, en fait que des gens dont le compte en banque permet de voir le lendemain avec sérénité et qui ont inventé cette association pour mieux se retrouver entre gens aisés.
Rien qu’à leur façon de parler, rien qu’à leurs manières de se saluer et seulement en les voyant fanfaronner d’avoir vendu pour Mille dinars de tableaux qu’elle avait peinte elle-même.
Je perds la raison.
J’essaie de garder mon calme.
Je vais voir cette vieille dame aux yeux faussement bleus et aux rides vainement camouflés par je ne sais combien d’interventions.
Je lui demande la raison qui l’a poussé à faire de l’humanitaire.
Elle répond d’un air surpris comme si la réponse était évidente que cela lui a donné l’opportunité de connaître des gens exceptionnels et de se construire au fil des jours un cercle d’amis très enviable vu que c'est un club sélect et qu'elle pouvait être fière d'y appartenir.
Elle reprit enfin hâtivement comme si elle avait oublié un léger détail : « Et puis c’est aussi pour la bonne cause… »
Je te crois sur parole ma chère.
Le capitalisme fait aussi des ravages dans le secteur de l’humanitaire.
Mais tant que c’est « aussi » pour la bonne cause, je dissimulerai mon allergie aussi grande soit-elle.
Aujourd’hui, 7h30 du matin, un bus publique glisse sur la route x et cause la mort d’une jeune femme qui attendait tranquillement dans sa voiture que la file qui la devançait daigne à avancer.
Elle écoutait tranquillement Mosaïque FM.
Actuellement, elle n’est plus.
27 ans et déjà partie pour toujours.
27 ans et déjà redevenue poussière.
A.B ancienne camarade de classe au collège.
Partie à l’âge de 20 ans vers un monde meilleur.
J.E que je ne connaissais pas du tout mais qui a eu le tort de vouloir traverser pile au mauvais moment.
Lui aussi parti à l’âge de 21 ans.
M.B.H ancienne camarade de classe à l’école.
Elle nous a quitté à l’âge de 18 ans à la suite d’une longue et éprouvante lutte contre un cancer.
La liste effrayante est encore longue mais à quoi bon être exhaustif et recenser ?
Trop jeunes pour mourir.
N’ayants rien vus de ce monde.
Mais partis quand-même, sans prévenir.
A l’heure où se multiplient les infos immondes.
Je suis profondément ému pour eux et pour leurs familles. Mais que faire pour arrêter l’hémorragie ?
Pourquoi X et Y vivent 90 ans et A.B, J.E et compagnie n’ont même pas l’occasion de souffler leur vingt-cinquième bougie ?
Le monde n’est-il pas injuste ?
Pendant que certains gosses dansent à en perdre la raison. D’autres n’ont pour ambition que de trouver un lieu adéquat dans ce Djellaz bondé de charognes.
Ils ne se marieront jamais.
Ils n’auront jamais de boulot.
Ils n’auront jamais d’enfants.
Ils ne vieilliront pas.
Ils sont déjà morts.
Ils sont déjà au paradis.
Même l’étoile qui était destinée à protéger leurs âmes innocentes les pleure en ce moment.
La faute à l’autobus qui a glissé.
La faute à des cellules dont le métabolisme a dégénéré.
Nous serions, nous-mêmes coupables, si en cet instant nous n’observions pas une minute de silence.
Reposez en paix chers amis, vous qui n’êtes pas morts de vieillesse !
كانت قبل الطفلة أول راجل تتعرف عليه يكون زوجها وبو أطفالها وفي حياتها ما تعرف كان هو! العشير الأول والأخير. تخلصلو مهما كانت الظروف وكان احتاجت العائلة وصعبت الظروف، الأم تبيع صياغتها باش تستر ما ستر ربي... ليوم الحمدلله وبفضل مجلة الأحوال الشخصية متاع المرحوم الحبيب بورقيبة دخلنا عالم الإحتراف من الباب الكبير. و أهم مبدأ من مبادئ الإحتراف أنه الإنسان إلي ليوم معاك ينجم إذا توفرت فرصة فيها أكثر رزق يعطيك بظهرو بسرعة تفوق سرعة الضوء بدون حتى اشكال وحتى مبدأ لأن العشرة مشات مع الزمان القديم... و ممكن لمن يتأمل في الوضع أن يلاحظ أن سميرة زوجة صالح كانت تخرج مع صاحبو خالد وناوية باش تبعثو نهار من النهارات وتمشي مع جارهم العزيز مروان... كي يتلموا الكل مع بعضهم في قعدة في الحمامات الناس الكل تبدى تغزر لبعضها بنظرات ما يفهم كنهها كان اللبيب... تي ماهو البارح هذاكا شسمو مشى لسوق العصر يلقى العشرة للبيع في نصبة تبيع القربج القديم... حب يشري لقاها بأبخس الأسوام... البائع قالو يا خويا هذه سلعة ما عادش مطلوبة برشة... وكي تبدى متعدي من غادي ما تسمع كان: " يا ناس العشرة! يا ناس العشرة! والله لا تندموا عليها!" وبجنبو يتعداو ناس يضحكوا... ويقولوا مستغربين مازلت منها السلعة هذه؟
لانا في ذكرى وفاة ولانا في مناسبة خاصة وتوة الواحدة صباحاً كان جات الدنيا دنيا راني مشيت رتحت بدني... ولكن ليلة كاملة وأنا نتذكر في المرحوم الهادي بالرخيصة إلي لقبو الشارع التونسي ببلها... نتذكر نهار إلي مات -الله يرحمو- وقتها 4 جانفي 1997 في الليل، الترجي تلعب في مقابلة ودية مع نادي ليون الفرنسي... كرة عادية في وسط الميدان ما فيها حتى خطورة، تماس تتلعب والهادي يركح الكرة ويطيح... كانت آخر لحظات في حياته... الهادي قلب الأسد فارقنا نهائياً... نتذكر روحي بكيت شهيد الكرة التونسية كيما كل فرد من أفراد شعبنا... هو الإنسان ينجم يقوم بأعمال جليلة أما الكيفية إلي يفارق بيها الحياة عندها قيمة كبيرة باش يولي أسطورة... بلها كان أسطورة ولا يزال... هو كان بطبيعتو محبوب جداً من كل التونسيين وحتى السواحلية إلي التنافس على أشده بينهم وبين المكشخين وكانوا يحترموه جداً لسلوكه المثالي خارج الميدان وداخله... وزيد يموت على أرضية الملعب وهو في أوج العطاء... بعد 14 سنة منذ تاريخ وفاتو، حتى تونسي ما نسى الهادي بالرخيصة وأهدافو مع المنتخب الوطني في كأس إفريقيا 96 و مع الترجي ضد الزمالك المصري ديما عالقين في الذاكرة... بلها فارقنا في عز شبابو وخلانا حائرين، الموت ما تعرفهاش عند شكون وما تعرفهاش كيفاش تجيك ولا وين تديك... بلها كي جاتو الموت زادت كبرتو وعلات في شأنو... عاش كبير ومات كبير... الله يرحمو ويوسع عليه في قبرو ويرحم جميع موتى المومنين ...
أضم صوتي لنداء الأحبة لمناشدة ارابيكا الرائعة بالرجوع... يا فطومة دمت ذخراً للوطن ودامت مدونتك معبد من معابد البلوغوسفير الطاهرين... هيا ارجع رانا متحيرين عليك، وما تنساش إلي كلنا عائلة واحدة وعندنا حق عليك!
بينما كنت في مستشفى الرابطة بالعاصمة ننتقل من "بوفات" لمشرب... مرة قهوة مرة كفتاجي، جاني مواطن فاضل قالي خويا بربي قسم البولة... ما نخبيش عليكم غلبني فيها هذه... قسم البولة ؟ ياخي البولة عندها قسم خاص بيها ؟ تقول انتي تهنينا على العباد ياخي ولينا لاهين بصحة البول ؟ المعني بالأمر بطبيعة الحال قسم المجاري البولية... إختصاص جراحي حلو برشة واسع وشاسع وعندك ما تسمع فيه وعندك ما تتعلم... وفي حالتنا الطريفة حتى الطبيب إلي القليل فيهم تلقاه قاري 11 سنة بعد الباك يولي إسمو طبيب البولة حاشاكم... هاو القدر والا لوح... هذا الجاه وإلا بلاش... شكون إلي قال القراية ما عندهاش قيمة في بلادنا ؟ نعرف إلي البخل مصيبة وإلي في زمان السرعة ماذا بينا نزيدوا انقصوا من كل جملة كلمتين أما يا خويا كان ما صبرتش ماك سميه طبيب المجاري وجازاكم الله خيراً... ولا حياء في الدين !
Est-ce l’effet retard d’une heure d’été qui a trop duré ?
Je ne le sais guère.
Je mets mon manteau.
Je descends les escaliers pour aller errer quelque part. Là où mes pas me mèneront.
Les cheveux au vent. Les dents grinçant de froid.
Je croise Hamed le voisin à qui je ne dis jamais bonjour. Pourtant en cette nuageuse matinée un élan de vertu me pousse à le saluer :
-Essalem
-Ahla essalem…
Je continue mon chemin…
On dirait que personne n’est réveillé à cette heure bien précise. Mais j’ai cette curieuse impression que personne quant à lui, m’observe à travers les volets à demi clos…
Ce n’est peut-être qu’une impression…
Ma paranoïa surdéveloppée qui me joue des tours…
Je continue tout de même mon bonhomme de chemin…
Au loin, j’entends une mélodie dont je perçois difficilement les notes…
Ce serait finalement notre immense hymne nationale que le vent aurait ramené à la portée de mon ouïe.
Je n’y vois aucun signe du destin.
Je continue ma route vers l’inconnu…
Un être humain à l’apparence d’un extra-terrestre, croise ma voie : Il me fit la confession selon laquelle Obama aurait gagné les élections…
Je ne le crois pas…
Je pense qu’il se moque de moi…
Pour me débarrasser de cet être hostile qui a proféré un tel mensonge il m’avait suffit de lui crier la formule magique :
-Essalem !
Obama… Et puis quoi encore ? Un noir à la maison blanche ?
Autant voir un Bill Clinton à la tête du Zimbabwe…
Et même si c’était le cas, pense-t-il vraiment qu’une légère différence de pigmentation changerait-elle l’allée de l’univers ?
Elle a toujours été semée d’embuches et de mines anti-personnelles dont font les frais de jeunes et pauvres innocents… C’est la législation de la vie…
Le pauvre doit vivre pleinement sa misérable vie… Que ce soit sous le regard diabolique de Bush ou sous l’emprise de 100 millilitres d’alcool dilués dans 1,3 litre de Coca Cola voire même pour faire plus nationaliste de Boga Cidre.
We can…
They can…
All of us can…
CAN pour dire Coupe d’Afrique des Nations qui se déroulera (Inchallah) en 2010.
Ou CAN pour dire non sans quelques abus de langage, Con… Con de croire à un quelconque changement.
Ou tout simplement CAN comme le Comité des Amis de la Nature (Comité complètement virtuel mais qui devrait certainement exister pour rassembler tous ceux qui préfèrent les arbres aux êtres humains…)
Cette perturbation dans l’ordre de mes idées me pousse à changer de cap et me diriger vers la droite voire même l’extrême droite…
J’y salue oncle Salah… xénophobe de la première heure qui s’indignerait au cas où Obama venait à s’octroyer le droit de diriger le monde…
-Essalem
-Essalem…
Je trouve qu’oncle Salah y va un peu fort… Mais cette profonde différence d’âge me fait hocher la tête face à toutes les insanités qu’il peut émettre.
Usé, lessivé… Je prends le premier tournant à gauche et m’arrête devant l’épicier du coin…
-Essalem
-Essalem
-Deux gauchos s’il vous plait !
-Dans ce coin du monde, nous ne vendons pas de Gaucho !
-Essalem…
Je pars choqué d’avoir entendu ce dont je n’avais jamais soupçonné l’existence. Gaucho boycotté, Gaucho méprisé, Gaucho oublié…
Nous pourrons changer nous aussi, le jour où le Gaucho aura la place qu’il mérite dans notre société.
D’ici là vous pourrez zapper et observer les autres « changer » tranquillement selon leurs déclarations…
En attendant des jours meilleurs pour notre gaucho national…
في العادة ما نحبش ننقد السينما التونسية البائسة...
هوما كان سلكناها فما أربعة أفلام في العام ونكمل أنا نجي نسبلهم عرشهم الأول ما جات شيء...
أما ما نخبيش عليكم، بعد الفيلم إلي تفرجت فيه البارح قررت نخرج من التحفظ الزايد متاعي ونعطي كل ذي حق حقه وكل من يستحق السبة نعطيه برجو طالعو...
قبل كل شيء، دين أمهم ثلاثين سنة وهوما يبكيونا في التلفزة في هاو السينما التونسية تحتضر وهاو الجمهور يهجر صالات السينما ومن بعد كي نقرر باش نمشي نتفرج نطلب منهم التعريفة الخاصة بالطلبة خاطرني خوكم زوالي وقبل ما نمشي نتفرج في شريط نحسبها في المخطط الجديد قبل بستة أشهر على الأقل... تجي عاد السيدة إلي تقص في التساكر تطلب مني ما يثبت. عطيتها "كارط ديتوديان" أو شهادة طالب بلغتنا فقتلي سامحني سيدي راهو هال كارطة متاع عمناول ما عادش تصلح... لا حول ولا قوة إلا بالله...
توا دين والديها كيفاش تحبني نطلعلها بكارطة متاع السنة وهوما مازالو ما عطاوهناش ؟! نجيبلك شهادة فقر ؟ مضمون ولادة ؟ رخصة سياقة ؟ شهادة وفاة باش تصدقني؟
تي علاش البهامة؟ وإلا ديما نتعقربو على بعضنا؟ ماكم نحيوها جملة حكاية طاريف إيتوديان ويزيو من الكذب والتبلعيط والله لا تباركلكم في هاكل دينار و نصف الزايدين ...
يا سيدي منذ بضع اسابيع دقني ربي ومشيت تفرجت في الفيلم الكارثة شطر محبة لكلثوم برناز.
ساعة في صالة كاملة كنت أنا المخلوق الرابع والأخير إلي دخل يتفرج. من الأول استغربت وقلت حرام عليهم ولاد شعبي متلفين الثقافة في عوض يشجعوا المبدعين...
بعد بساعة بالضبط ولأول مرة في تاريخي هزيت دبشي وهممت بالخروج لاعناً النهار إلي تغرمت فيه بالسينما...
مانيش مختص في الميدان ومانيش باش نفرعن على روحي ونقلكم المشكلة في زوايا التصوير ولكن برجولية ياسر حكاية حولة إلي طلعتنا بيها الأخت كلثوم... كاستينغ يبكي الحجر... صحيح ما عندكش برشة فلوس باش تجيب ممثلين كبار لكن يا كلثوم يهديك كي تجيك فكرة المرة الجاية أقعد في دويرتك تبع الإعادة متاع صيد الريم في قناة 21 وفلوسك في جيبك أرتحلك وكانك ماكش مقتنعة بربي خمم في أفراد شعبك إلي شطرهم شلطوا رواحهم في جرة الفيلم متاعك...
والفازة فاش الفكرة في الأصل قوية برشة وكان عطاتني كاميرا بورتابل وقاتلي أعمل إستجواب للناس في الشارع حول رايهم في الحكاية راهو جات حكاية أحلى بألف مرة...
حاسيلو، خليني نسكت خير لا يتقطعلي عرق ويزيدوني في القائمة الموسعة متاع ضحايا كارثة كاترينا، يا ربي نقصد فيلم شطر محبة...
إي يا سيدي ماني مشيت البارح عاد نتفرج في فيلم ثلاثون...
كيف العادة ما فيبالهمش إلي فما تعريفة خاصة بالطلبة وما في بالهمش إلي فما طلبة جملة...
مش مشكلة مانا فهمنا الداقزة...
ماهم طامعين فينا...
كولوا بالشفاء!
إييييه عاد فين كنا وفين صبحنا؟
هذا فيلم والآخر فيلم!
هاذوما ممثلين والأخرين ممثلين...
باش ما نطولش عليكم أقوى فيلم تونسي تفرجت فيه إطلاقاً ومن أقوى الأفلام...
هو سيناريو، هو تصوير وهو إضاءة (هاو بديت نفلم عليكم فقتو بيا نكذب ولا نظهر ناقد سينمائي كبير ؟ ) وهو حوار وهو كاستينغ وهو .. وهو ...
آش باش نقلكم ؟
علي الدوعاجي ، الشابي ، الحداد (وهو الراوي) الكعاك ، السنوسي، الحامي ، بورقيبة وغيرهم وغيرهم ...
نحنا في الحقيقة في تونس ناقصين برشة في النوع هذا متاع الأفلام أي الأفلام التاريخية وتاريخ بلادنا ثري يعملك مليون فيلم وديما عندك ما تحكي...
وأكيد برشة ناس باش يتعلموا من خلال الفيلم لحظات هامة من تلك الفترة وإلي خلات تونس تكون ليوم بلاد حرة مستقلة، رجال صنعوا تونس بتضحياتهم انشالله نكونوا في مستوى أعمالهم الجليلة...
وللناس إلي حافظين درسهم إحساس جميل أنك ترى أخيراً وجه يجسد هؤلاء الأبطال ويخليك تقارن بين ما صوره خيالك وما اختاره لك فاضل الجزيري...
المهم ضروري تمشيو كلكم تتفرجوا كانكم في تونس وإلي من مواطنينا بالخارج، ما فيها باس يرجعوا للبلاد على نهيرين ثلاثة وتو نكلموا مولى القاعة يعمللكم "تاريف ديتوديان"
عديت عشرين سنة من عمري ساكت. نشوف في العوج وما أمكنليش نعبر... وحتى كي ننطق كلامي فيسع ما تطفيه الرياح وتهزو لعالم النسيان... ما عرفتش شنوة الحل... قلت لعل هذاكا مكتوب ربي وتكون البكشة مرض وراثي نتناقلوا فيه أب عن جد... وفي لحظة تغيرت كل أفكاري وكان دخولي في عالم التدوين بمثابة الوحي إلي هبط عليا وأعطى معنى للوجود... الريح ما عادش يقدر يفسخ كلامي حيث حروفي محفورة على صخرة يقراها القاري والجاهل اليوم وغدوة وعمرها ما تتنسى! تبعت دين حرية التدوين كيما ملاين في الدنيا، كلمة الحق جمعتنا، الجناس والطباق والإستعارة سبل التضرع في دعائنا لعالم أفضل... الكتيبة فن الفنون كي نشد قلم يسجد العالم ويقول لبيك يا فرعون بمجرد حروف نحدث زلزال وينزل من السماء ماء زلال اخترت سبيل التدوين الحر وما تسكتنا كان الموت وحتى كان سقطنا يتكلم عنا التابوت ليت الجميع يلبي النداء وفي 4 نوفمبر نغني سواء: "دام التدوين الحر ودمتم طيبين"
هذه آخر كلمات لفظهاالحاج أحمد... إنتحر على إثرها بضربة قاضية بإستعمال شفرة حل بيها عروقو... قال الحكيم:"كلامك مع إلي ما يفهمكش ينقص في الأعمار" لاذت الشجرة بالفرار... والأبحاث جارية إلى حد هذه الساعة من قبل فرقة مقاومة التشجر الصامت بتهمة القتل مع الترصد...
Ma mère m’a mis au monde et m’a jeté telle une immondice.
Nouveau-né, j’étais déjà un blessé de guerre, un moins que rien, un désespéré de la vie…
Comble du désespoir, je suis affligé d’une tare incurable que je m’efforce tant bien que mal à taire.
On a beau nous louer les effortsde certaines organisations. Se retrouver plongé dans ces semblants de camps de concentration où l’on fait mine de nous aider, c’est une expérience difficilement gérable.
Pour fêter mon triste premier anniversaire, j’ai eu en guise de cadeau une bande orange.
Cette couleur qui me paraissait si ringarde jadis prend aujourd’hui des airs salutaires face à mon immense désarroi.
La vie ne m’avait jamais souri auparavant…
Pourtant Skander et sa bande n’ont pas hésité à le faire.
Ils m’ont apporté de quoi me nourrir, de quoi me couvrir mais plus important encore, ils m’ont mis du baume au cœur avec cet élixir qui est le seul à pouvoir panser mes plaies.
Ce traitement unique qu’on appelle communément « chaleur humaine ».
Je pensais voir en cet édifice qui porte le nom de FMT, le fief qui garde jalousement la conscience philanthrope des jeunes tunisiens…
Mais voilà qu’on vient m’annoncer que 62% de ces étudiants n’ont aucune idée de ce qu’est ce comité humanitaire. Pire encore, la moitié des interrogés ont avoué préférer une soirée dans une boîte à accomplir un acte de charité.
Me serais-je trompé finalement sur le compte de ces êtres, finalement comme les autres…
N’y a-t-il vraiment plus d’espoir ?
Je préfère tout de même me réfugier dans mes chimères…
C’est vrai, que je ne possède rien et qu’à mon âge, on est habituellement plus occupé à courir dans le jardin…
Toutefois j’ai tenu bon à rédiger testament…
Avec mon écriture puérile à peine lisible on entrevoit : « Je voudrais que mon tombeau soit peint en orange en hommage à la seule famille que j’ai vraiment eue ! »
Article que j'ai écrit pour la press'orange, le journal officiel du comité humanitaire des étudiants de la FMT.
كي كنا صغار ونظراً لإنعدام وسائل الترفيه ما عدى شوية زربوط وشوية بيس مع أولاد الحومة... كانت عائلاتنا ديما يجمعونا في بلاصة ويحكيونا أساطير منها ترهبنا على العواقب الوخيمة متاع عمايلنا ومنها تلهينا في القوايل وإلا في ليالي الشتاء القارسة... مرة قالونا التصفير موش مليح بتعلة أنو يطرب الشيطان اللعين ويخليه ينزل بيننا ويزيغ أبصارنا... كنا ديما نشدو رواحنا من التصفير... حتى كبرنا وفهمنا إلي حكاية الشيطان هذه ماهي إلا خرافة بدون فائدة... ومنذ ذلك الوقت ونحنا نصفروا... كلما سنحت الفرصة... كلما نلقاو فضا... حتى في الراحة متاع العاشرة... تلقى عشرة ملاين تونسيين يصفروا... عشرة ملاين تم كبتهم كي كانوا صغار ومنعوهم الوالدين من التصفير، ليوم قعدنا نحصدوا في المخلفات... يوم الثلاثاء في "ستاد دو فرانس" وأمام عدد مريع متاع متفرجين اغلبهم من جاليتنا في فرنسا... أو من يعبر عنهم بالزمقري... الجمهور الحاضر وهو يصفر كي العادة.. وجاو حطولو النشيد الوطني الفرنسي... والجمهور يصفر على نيتو... ليوم قامت وقعدت الدنيا في فرنسا... إلي يحك راسو يجي يتكلم في التلفزة ويقول موش معقول... العالم عايش أزمة إقتصادية منقطعة النظير والناس الكل لاهية في قضية التصفير على المارسييز... ناس تحلل في كل الجوانب، الإنسانية منها والسياسية والإجتماعية وماشي من بالهم جملة إلي شعبنا مريض بالتصفير لا أكثر ولا أقل... وحتى كان جاو وحطولو السامفونية الخامسة راهم قعدوا يصفروا بدون إنقطاع... مادام جيلنا فات فيه الفوت ولازم يحشمنا ديما في المحافل الدولية انشالله القادم أفضل والأجيال الناشئة ما يعمرولهمش مخاخهم بحكاية الشيطان، ويخليوهم يتمتعوا بالتصفير مادامهم صغار حتى يبلغوا نهار سن الرشد ويوصلوا في يوم من الأيام يحفظوا لسانهم عند سماع نشيد وطني..
حمادي قاعد في قهوة الحومة يترشف في إكسبراس في وقت ما تلقى فيه في القهوة كان البطال وخوه... كيف لا والساعة تشير إلى العاشرة صباحاً. فجأةً نزل خبر عاجل نزول الصاعقة على التلفزة الوطنية... تم إيقاف كل البرامج للتفرغ لما يعرف الآن بالأزمة الإقتصادية العالمية... ثلاثة سوايع وهوما يحكيو ويعاودوا.. وهو يسمع وساكت لكنه لم يخف انزعاجه نظراً لأن هذا الإنقطاع المفاجئ حرمه من متابعة شريط السلاحف إلي عندو ستة عشرة سنة ما فلت حتى حلقة منه... كي ما لقى بيها وين، ركز كل إهتمامو على هذا المقدم الأصلع إلي كشاكشو خارجة وهو ماخو موقف تقول جدت عليه هذه الحكاية... قال في نفسو باستنكار كبير، ياخي شبيه هذا المقدم ؟ ياخي ما في بالوش تونس بلد الأمان والإطمئنان وعمرها ما يوصللها الطش مهما كانت قيمة الأزمة وإنتشارها ؟ ربي يهدي ما خلق... ومن بعد فجأةً قام حمادي وبدا يعيط وحدو في القهوة كي المهبول والناس تتفرج فيه... قالوا شنوا هذا المقجول ؟ الناس تنعت في أزمة خانقة سادت كل العالم وكان لا قدر الله توصلنا تو نوليو كلنا نعملوا في ثلاثين ركعة إستسقاء ويجعلنا نلحقوا على قدمة خبز... والسيد ينقز من الفرحة... كان ما يطلع متكي على كنز...
هو في الحقيقة حمادي لا عندو لا كنز لا والو. كل ما في الأمر هو أنه سمع المقدم يحكي على تدهور منتظر في قيمة اليورو... مع العلم إلي خو حمادي واسمو زياد و هو أحد أفراد جاليتنا الحارقة إلى فرنسا المبجلين المكرمين... وفرحة حمادي هو أنه خوه زياد سوف يتمكن أخيراً من إقتناء سبادري يليق، يولي سي حمادي يتهمم بيه في الأفراح والمسرات... كل واحد أولوياتو وكل واحد زاوية نظرو للحياة... قام حمادي وقال:" يا جماعة الغرب مادام الحكاية فيها ربح انشالله عمرها ما تقوملكم قائمة!"
وردد وراءه بعض العاطلين عن العمل المتعاطفين مع حاله... آمين يا رب العالمين!
حكاية طويلة وعريضة لا تفهمها لا منين تبدأ لا منين توفى... هي حكاية المناضلين... منذ بضع سنوات قادتني الأقدار نحو المغرب الأقصى لمزاولة تعليمي الجامعي... وكأي طالب يشم رائحة الحرية مشيت، درت، خيطتها المغرب طول وعرض وكأني خايف لا يجي نهار الرجوع للوطن المبجل المكرم وتلقاني مازالت بلايص في هذه البلاد ما شفتهاش... خلال جولاتي ما كنتش نفلت حتى فرصة باش نجالس توانسة نشم عليهم رائحة البلاد الفاوحة ونسمعهم يناقشوا ويفدلكوا بلهجة بلادي الغالية... كل ما قعدت في بلاصة مع توانسة أول ما سألوني:" إنتي مناضل؟" عمري ما فهمت المقصود بمناضل. كنت ديما نجاوب "أنا مناضل في سبيل العلم... بعت الدنيا على جال الطب " وكانوا ديما يقابلوا جوابي هذا بقهقهة مزعجة تدل على أني خارج الموضوع تماماً... حتى نهار قلت في نفسي كفاني جهلاً، وسألت واحد منهم وقتلو "شنوا المقصود بمناضل؟" قالي أنه بكل بساطة الناس إلي محكوم عليهم في تونس بشيكات بدون رصيد وهربوا بجلدهم للمغرب عندهم كنية يلقبوا بيها أنفسهم ألا وهي المناضلين... شفت ناس مناضلة حقاً... عائلات تشردت... أبناء صغار تحرموا من كلمة بابا لمدة لا تقل عن عشرة سنوات حتى يطيح الحكم في جرة شيك بدون رصيد... في جرة مجرد ورقة... ولو إيماني عميق في أن الشيكات بدون رصيد أشبه ما تكون بالسرقة... ولكن من المنتفع من الحكم بالسجن على إنسان دارت بيه الدنيا فرد ضربة وخلاتو يبيع إلي وراه وإلي قدامو ويهرب إلى بلاد مجاورة لمدة عشرة سنين ؟ مش كان نعاونوهم على قضاء ديونهم باش يخلصوا المتضررين أحسن وهكا تكون الناس الكل فرحانة ؟ ناس غرقت في الشراب وناس تدفنت وعينها حية... تراهم تقول يعطيهم الصحة كيفاش مازالوا واقفين على ساقيهم... لا يزي محكوم عليهم في بلادهم... لا يزي ابنائهم تيتموا بالحياة... ولا يزي الغربة المرة... على كل... هذه حكايتهم ومتأكد أنو إلي خلق عمرو ما يضيع (مع الشدة على الياء)
Dans l’immense temple édifié en plein nombril du monde, les disciples des moines boïstes ne tardent pas à affluer de toute part du cosmos. Ils viennent alimenter leur capacité innée à vénérer ce dieu unique.
Ils sont juifs, musulmans, riches, pauvres, intelligents, bêtes, noirs, blancs… Aucun critère n’importe mis à part l’adoration du « Bô »…
Heureusement, en ce dieu unique, presque tout le monde a la foi.
On les voit se détacher du monde… se consacrer pleinement à leur activité religieuse… Ils s’y plaisent énormément. Ils chantent à tue tête « Dieu est Bô et il aime la beauté » en guise de chant ecclésiastique…
Parmi les percepts les plus précieux de cette religion qui a conquit le monde avec une facilité déconcertante :
« Le beau est précieux… Le moche est condamné à la guillotine…
Le moche n’a pas le droit de vivre…
Le beau est définitivement complet… Le moche n’est qu’un nullard, un incapable… »
L’univers a succombé au charme de cette nouvelle conception qui gagne de jour en jour encore plus de terrain pour arriver à l’heure où je tape ces lettres maudites sur mon clavier qui n’avait rien demandé à personne, à la première place aux charts mondiaux des religions…
Seuls quelques valeureux chevaliers se sont dressés contre cette menace qui risque de faire exploser la terre à la longue…
Montés sur des étalons dignes d’une série américaine pour ado boutonneux mal dans sa peau, ils partent en croisade contre cette nouvelle mode qui ne donne pas l’impression de vouloir s’estomper d’ici des années lumière comme le font généralement ses consœurs…
Mais à cause d’une circulation bouchée par l’effet des voitures six chevaux… Ils décident d’y aller à pieds… Ce sera surement plus rapide…
En sortant, manque de veine, ils se font tous renverser par une 404 bâchée… (Je parle de la voiture héroïne nationale et non de Ammar ! laissons notre ami tranquille !)
Toute forme de résistance étant éradiquée, cette nouvelle doctrine prit le dessus sur tous les dessous et nous laissa sans voix non pas dû à une mocheté trop apparente mais d’avoir trop crié notre amour au dieu Bô !
Je goute aux cris éternels de ce piano qui a bien vieilli.
Je laisse mes chimères bercer mon insouciance que j’ai égarée quelque part du côté du Boukornine…
Vite !
Sers-moi encore une fois !
Do… Ré… Fa… Mi…
Le violon use de toute sa barbarie pour me mettre hors de moi. Pour me détacher de mon corps, pour me permettre de voler haut dans le ciel… De côtoyer ces oiseaux… De me baigner dans les nuages…
Je fredonne des airs que personne ne connaît…
Même pas moi…
Où suis-je ?
Où vivons-nous ?
Ne serais-je pas au paradis ? Ou est-ce cette fièvre qui m’a encore joué des tours ?
Si c’est le cas… Autant vivre en hyperthermie constante… et se droguer à la température…
Je me sens léger.
Je laisse la chorale guider mes pas…
Laaaaaaaaa La la laaaaaaaaaaaa…
Laaaaaaaaa La la laaaaaaaaaaaa…
Suis-je en train de perdre la raison ?
Ou ai-je raison de résonner de la sorte ?
Ce serait en quelque sorte ma raison d’état…
Et la raison du plus fort est toujours la meilleure…
La résonance de leurs voix a eu raison de mon âme hagarde par ces voix qui ne s’éteindront jamais…
Je me réveille brusquement…
Il est 4 heures du matin tapantes.
J’ai dû faire un mauvais rêve…
Une voix plus raisonnable me prévient que pour les hommes comme moi, il serait préférable de combattre la fièvre à coups de paracétamol.
Je vote à l’unanimité pour revenir sans tarder à mon rêve.
Et j’oppose mon véto à toute autre proposition.
Je suis fou, je le sais mais ne le dis surtout pas.
Je suis insensé et je le déclare « officiellement » tout bas :
في حياتو لا حب لا مرأة لا بلاد و لا وطن... الحب الوحيد إلي عرفو ملي حل عينيه هو الجمعية. على جالها عمل ثلاثين غرزة وأكل الضرب وفمو ساكت وبات ليالي متعددة في المركز ولكن كلو يبقى حديث إلا حبو للجمعية ! في حياتو ما فماش وسائل ترفيه عديدة. الحمدلله في آخر الجمعة يمشي يتفرج في مقابلة فريقو المفضل أينما رحل وحيثما حل. بقية الأسبوع يبقى ما يحكي كان على الملاعبي الفولاني إلي تحب تشريه جمعية كبيرة في أروبا وإلا اللاعب الآخر إلي شدوه في حالة سكر في الطريق العام. اللحظات الوحيدة من عمرو إلي يحس فيهم بروحو موجود هي تلك الدقائق إلي يعديهم في الفيراج حيث يشتم بكل حرية كل تلك الرموز التي تكبله في سائر الأيام... وفي حضور آلاف القانطين من الحياة يحس بروحو عايش من جديد، يحس بروحو موش وحدو في محنتو كيما كان يتصور... وإنما آلاف الرجال هاززهم الوادي وحد ماهو عارف وين باش توصل الثنية... يغني ويصيح... يفرح ويبكي... وجودو آنذاك يحقق أول معنى في تاريخو. هو خلقه ربي باش يشجع الجمعية ويعطيها مالو على قلته وصحتو على وهنها... هوما الناس هاذوما ظاهرة في حد ذاتهم نظراً للقيمة إلي يعطيوها لمجرد ثنين وعشرين مهبول يجريو وراء كورة. كي نتأملو في عنف هذا التعلق بالفرق نفهمو ساعات أن هؤلاء الناس في حقيقة الأمر مش يشجعوا في الجمعية وإنما يعطيو في معنى لحياتهم الفارغة من كل المعاني ويحاولوا يملاو بقدر الإمكان ذلك الفراغ الروحي إلي قاعد ياكل فيهم من الداخل... الكرة في تونس كيما في برشة بلدان من العالم إلي لاهو ثالث ولاهو ناوي باش يتقدم هي في مرتبة الديانة. ناس تكسر وتصيح وتفسد وتلقى روحها في محاكم محكوم عليها بسجن لأوقات طويلة... ما نعرفش في الحقيقة كان هذا الهبال إلي يرافق كرة القدم في بلادنا حاجة باهية و إلا خطر صافي... أما متأكد إلي بين وبين التطرف الديني نخير نشوف الإفريقي عشرة ملاين حبيناها و الترجي يا دولة وليطوال انتي عمري ...
