Les fidèles du Boukornine

dimanche 30 novembre 2008

Lions Club, ces riches qui jouent aux robins des bois…


Quel beau spectacle qu’est celui de ces pantalons à un million et demi de millimes tunisiens, ces Polos Paul & Shark et ces lunettes Versace.


Depuis ma tendre enfance j’ai développé une allergie aux riches, à ces personnes bourrées de billets de trente dinars portant l’effigie du célèbre poète tunisien Abou al Kacem Chebbi.


Puis, les années passèrent et je me trouvais dans l’obligation de tenter de me réconcilier avec cette couche sociale qui, pourtant, ne me fascine guère.

Actuellement, à vingt trois ans et des poussières je me rends enfin compte de l’ampleur de l’échec de ce processus de désensibilisation.


Rien qu’aujourd’hui, la simple vue de ces milliardaires du Lions Club qui se bousculaient pour vendre de la camelote pour des gens moins fortunés qu’eux et qui font semblant de s’intéresser à ces actions humanitaires.

Cela a provoqué en moi un ensemble de phénomènes immunitaires qui m'a fait présenter des éruptions cutanées.


Ce que je voyais, ce n’était, en fait que des gens dont le compte en banque permet de voir le lendemain avec sérénité et qui ont inventé cette association pour mieux se retrouver entre gens aisés.

Rien qu’à leur façon de parler, rien qu’à leurs manières de se saluer et seulement en les voyant fanfaronner d’avoir vendu pour Mille dinars de tableaux qu’elle avait peinte elle-même.

Je perds la raison.


J’essaie de garder mon calme.

Je vais voir cette vieille dame aux yeux faussement bleus et aux rides vainement camouflés par je ne sais combien d’interventions.

Je lui demande la raison qui l’a poussé à faire de l’humanitaire.

Elle répond d’un air surpris comme si la réponse était évidente que cela lui a donné l’opportunité de connaître des gens exceptionnels et de se construire au fil des jours un cercle d’amis très enviable vu que c'est un club sélect et qu'elle pouvait être fière d'y appartenir.

Elle reprit enfin hâtivement comme si elle avait oublié un léger détail : « Et puis c’est aussi pour la bonne cause… »

Je te crois sur parole ma chère.

Le capitalisme fait aussi des ravages dans le secteur de l’humanitaire.

Mais tant que c’est « aussi » pour la bonne cause, je dissimulerai mon allergie aussi grande soit-elle.

dimanche 23 novembre 2008

افتحوا المعابر


أطفال غزة بشر...
أطفال الكونغو بشر...
كل أطفال العالم بشر...
على أمل أن يتعلم أصحاب الشر إحترام كرامة البشر...

mardi 18 novembre 2008

Ravis à la fleur de l’âge


Aujourd’hui, 7h30 du matin, un bus publique glisse sur la route x et cause la mort d’une jeune femme qui attendait tranquillement dans sa voiture que la file qui la devançait daigne à avancer.

Elle écoutait tranquillement Mosaïque FM.

Actuellement, elle n’est plus.

27 ans et déjà partie pour toujours.

27 ans et déjà redevenue poussière.


A.B ancienne camarade de classe au collège.

Partie à l’âge de 20 ans vers un monde meilleur.


J.E que je ne connaissais pas du tout mais qui a eu le tort de vouloir traverser pile au mauvais moment.

Lui aussi parti à l’âge de 21 ans.


M.B.H ancienne camarade de classe à l’école.

Elle nous a quitté à l’âge de 18 ans à la suite d’une longue et éprouvante lutte contre un cancer.

La liste effrayante est encore longue mais à quoi bon être exhaustif et recenser ?


Trop jeunes pour mourir.
N’ayants rien vus de ce monde.

Mais partis quand-même, sans prévenir.

A l’heure où se multiplient les infos immondes.


Je suis profondément ému pour eux et pour leurs familles. Mais que faire pour arrêter l’hémorragie ?

Pourquoi X et Y vivent 90 ans et A.B, J.E et compagnie n’ont même pas l’occasion de souffler leur vingt-cinquième bougie ?

Le monde n’est-il pas injuste ?


Pendant que certains gosses dansent à en perdre la raison. D’autres n’ont pour ambition que de trouver un lieu adéquat dans ce Djellaz bondé de charognes.


Ils ne se marieront jamais.

Ils n’auront jamais de boulot.

Ils n’auront jamais d’enfants.

Ils ne vieilliront pas.

Ils sont déjà morts.

Ils sont déjà au paradis.

Même l’étoile qui était destinée à protéger leurs âmes innocentes les pleure en ce moment.


La faute à l’autobus qui a glissé.

La faute à des cellules dont le métabolisme a dégénéré.

Nous serions, nous-mêmes coupables, si en cet instant nous n’observions pas une minute de silence.

Reposez en paix chers amis, vous qui n’êtes pas morts de vieillesse !

lundi 17 novembre 2008

كلمة

كلمة نقولها وما نخاف من حد
كان تعصف الرياح ويدوي الرعد
كلمة تعيش بين السطور
كلمة ما تستناش حتى يكمل الفطور

هي كلمة تظهر كيف الكلام الكل
أما حروفها تعدي كيما مرض السل
كلمة يتناقلها العالم من فم إلى فم
كي تقولها تتجرح ويسيلك الدم

كذب إلي قال الكلام الكل كيف كيف
فما كلام يصنع الربيع وكلام يهبط الخريف
كلمتنا ليوم كلمة ياسر عظيمة
ما تنجم تنطقها الأنفس الكظيمة

كلمة كبيرة مليانة حروف جر
تستر ما ستر وما تذيعش السر
هالكلمة هاذي شكون يقدر عليها؟
حتى الممات في قلبي نخبيها !

زمان الإحتراف


كانت قبل الطفلة أول راجل تتعرف عليه يكون زوجها وبو أطفالها وفي حياتها ما تعرف كان هو!
العشير الأول والأخير.
تخلصلو مهما كانت الظروف وكان احتاجت العائلة وصعبت الظروف، الأم تبيع صياغتها باش تستر ما ستر ربي...
ليوم الحمدلله وبفضل مجلة الأحوال الشخصية متاع المرحوم الحبيب بورقيبة دخلنا عالم الإحتراف من الباب الكبير.
و أهم مبدأ من مبادئ الإحتراف أنه الإنسان إلي ليوم معاك ينجم إذا توفرت فرصة فيها أكثر رزق يعطيك بظهرو بسرعة تفوق سرعة الضوء بدون حتى اشكال وحتى مبدأ لأن العشرة مشات مع الزمان القديم...
و ممكن لمن يتأمل في الوضع أن يلاحظ أن سميرة زوجة صالح كانت تخرج مع صاحبو خالد وناوية باش تبعثو نهار من النهارات وتمشي مع جارهم العزيز مروان...
كي يتلموا الكل مع بعضهم في قعدة في الحمامات الناس الكل تبدى تغزر لبعضها بنظرات ما يفهم كنهها كان اللبيب...
تي ماهو البارح هذاكا شسمو مشى لسوق العصر يلقى العشرة للبيع في نصبة تبيع القربج القديم...
حب يشري لقاها بأبخس الأسوام...
البائع قالو يا خويا هذه سلعة ما عادش مطلوبة برشة...
وكي تبدى متعدي من غادي ما تسمع كان: " يا ناس العشرة! يا ناس العشرة! والله لا تندموا عليها!"
وبجنبو يتعداو ناس يضحكوا...
ويقولوا مستغربين مازلت منها السلعة هذه؟

samedi 15 novembre 2008

عساس بالليل


تخدم عساس بالليل
و النوم ديما غالبك
مرة واقف مرة تميل
والظلام هو صاحبك

ديما تسقسي وتلوج
وتسأل هذاكة شكون
تعرف الصحيح والمعوج
وملم بأسرار الكون

الصبر هو سلاحك
لمجابهة الظروف الصعبة
يا دنيا تعصف رياحك
تقعد ديما أحلى لعبة

حالف ما يقوى عليك حد
تستعين بالواحد الأحد
الراحة تعرفها في الكتب
ويديك مالدهك ما بقاوش رطب

تجربة عشرات السنين
خرجت منها بخلاصة
الليل صحيح يظهر رزين،
في النهاية يهرب وتضوى البلاصة



بلها ديما حي

لانا في ذكرى وفاة ولانا في مناسبة خاصة وتوة الواحدة صباحاً كان جات الدنيا دنيا راني مشيت رتحت بدني...
ولكن ليلة كاملة وأنا نتذكر في المرحوم الهادي بالرخيصة إلي لقبو الشارع التونسي ببلها...
نتذكر نهار إلي مات -الله يرحمو- وقتها 4 جانفي 1997 في الليل، الترجي تلعب في مقابلة ودية مع نادي ليون الفرنسي...
كرة عادية في وسط الميدان ما فيها حتى خطورة، تماس تتلعب والهادي يركح الكرة ويطيح...
كانت آخر لحظات في حياته...
الهادي قلب الأسد فارقنا نهائياً...
نتذكر روحي بكيت شهيد الكرة التونسية كيما كل فرد من أفراد شعبنا...
هو الإنسان ينجم يقوم بأعمال جليلة أما الكيفية إلي يفارق بيها الحياة عندها قيمة كبيرة باش يولي أسطورة...
بلها كان أسطورة ولا يزال...
هو كان بطبيعتو محبوب جداً من كل التونسيين وحتى السواحلية إلي التنافس على أشده بينهم وبين المكشخين وكانوا يحترموه جداً لسلوكه المثالي خارج الميدان وداخله...
وزيد يموت على أرضية الملعب وهو في أوج العطاء...
بعد 14 سنة منذ تاريخ وفاتو، حتى تونسي ما نسى الهادي بالرخيصة وأهدافو مع المنتخب الوطني في كأس إفريقيا 96 و مع الترجي ضد الزمالك المصري ديما عالقين في الذاكرة...
بلها فارقنا في عز شبابو وخلانا حائرين، الموت ما تعرفهاش عند شكون وما تعرفهاش كيفاش تجيك ولا وين تديك...
بلها كي جاتو الموت زادت كبرتو وعلات في شأنو...
عاش كبير ومات كبير...
الله يرحمو ويوسع عليه في قبرو ويرحم جميع موتى المومنين ...

قداش

قداش مشاو قداش راحوا
قداش زهاو قداش صاحوا
قداش طفاو قداش طاحوا

قداش من قداش في كلامي لاحوا ؟

قداش من حكاية حزينة
قداش من نهاية رزينة
قداش من تنهيدة
قداش من مرة تشوات الكبيدة

في كلامي قداش تذكرت مرات عديدة

قداش مشات من ضحية ؟
قداش من مشكلة صحية ؟
قداش من نقطة إستفهام
قداش منو مسكين الإلهام

كفاني قداش وكفاني من الأوهام

mardi 11 novembre 2008

ارابيكا ستعود، ارابيكا لم ترحل


أضم صوتي لنداء الأحبة لمناشدة ارابيكا الرائعة بالرجوع...
يا فطومة دمت ذخراً للوطن ودامت مدونتك معبد من معابد البلوغوسفير الطاهرين...
هيا ارجع رانا متحيرين عليك، وما تنساش إلي كلنا عائلة واحدة وعندنا حق عليك!

قسم المجاري البولية


بينما كنت في مستشفى الرابطة بالعاصمة ننتقل من "بوفات" لمشرب...
مرة قهوة مرة كفتاجي، جاني مواطن فاضل قالي خويا بربي قسم البولة...
ما نخبيش عليكم غلبني فيها هذه...
قسم البولة ؟
ياخي البولة عندها قسم خاص بيها ؟
تقول انتي تهنينا على العباد ياخي ولينا لاهين بصحة البول ؟
المعني بالأمر بطبيعة الحال قسم المجاري البولية... إختصاص جراحي حلو برشة واسع وشاسع وعندك ما تسمع فيه وعندك ما تتعلم...
وفي حالتنا الطريفة حتى الطبيب إلي القليل فيهم تلقاه قاري 11 سنة بعد الباك يولي إسمو طبيب البولة حاشاكم...
هاو القدر والا لوح...
هذا الجاه وإلا بلاش...
شكون إلي قال القراية ما عندهاش قيمة في بلادنا ؟
نعرف إلي البخل مصيبة وإلي في زمان السرعة ماذا بينا نزيدوا انقصوا من كل جملة كلمتين أما يا خويا كان ما صبرتش ماك سميه طبيب المجاري وجازاكم الله خيراً...
ولا حياء في الدين !

dimanche 9 novembre 2008

Une chanson triste


Je fredonne cette chanson triste qui m’enivre et me fait balancer la tête dans tous les sens…

Cette même chanson qui évoque avec un ton paradoxalement ironique les malheurs de l’humanité.

Ce sourire incroyablement insolent…

Cette chanson qui n’admets ni mélodie ni paroles et qui n’a que faire des rimes…

Qui subjugue ma pensée et me fait louer des crimes…

Cette chanson aux maux de velours et aux phrases perméables…

Qui m’habite, qui m’obsède même quand il est l’heure d’aller à table…

Rimes anarchiques, aux termes tragiques, insoutenables...

Et pourtant mes bras oscillent au rythme de cet air démoniaque…

Pris en otages… Les nuages la supplient de s’arrêter…

Impassible, elle continue à sévir avec plaisir…

Tout le plaisir est pour moi…

J’essaie de nager mais comme chaque lundi, je me noie…

Accompagné de ces épines contendantes enrobées par de la soie…

Ce n’est ni du Lotfi Bouchnak, ni du Mozart ni même du Samir Loussif…

Ça a l’air d’être du Sofia Sadek.

Nullement tenté de vérifier, je reste passif…

Naïf, canif et tout ce qui ne saurait se terminer qu’en –if.

Je psalmodie avec ma voix aussi contendante que les épines de toute à l’heure.

La tristesse est un sentiment noble, je vous le confie et ce n’est pas un leurre.

samedi 8 novembre 2008

La marche comme activité paisible (Essalem)


Il est 7 heures du mat’

Je n’ai plus sommeil.

Est-ce l’effet retard d’une heure d’été qui a trop duré ?

Je ne le sais guère.

Je mets mon manteau.

Je descends les escaliers pour aller errer quelque part. Là où mes pas me mèneront.

Les cheveux au vent. Les dents grinçant de froid.

Je croise Hamed le voisin à qui je ne dis jamais bonjour. Pourtant en cette nuageuse matinée un élan de vertu me pousse à le saluer :

-Essalem

-Ahla essalem…

Je continue mon chemin…

On dirait que personne n’est réveillé à cette heure bien précise. Mais j’ai cette curieuse impression que personne quant à lui, m’observe à travers les volets à demi clos…

Ce n’est peut-être qu’une impression…

Ma paranoïa surdéveloppée qui me joue des tours…

Je continue tout de même mon bonhomme de chemin…

Au loin, j’entends une mélodie dont je perçois difficilement les notes…

Ce serait finalement notre immense hymne nationale que le vent aurait ramené à la portée de mon ouïe.

Je n’y vois aucun signe du destin.

Je continue ma route vers l’inconnu…

Un être humain à l’apparence d’un extra-terrestre, croise ma voie : Il me fit la confession selon laquelle Obama aurait gagné les élections…

Je ne le crois pas…

Je pense qu’il se moque de moi…

Pour me débarrasser de cet être hostile qui a proféré un tel mensonge il m’avait suffit de lui crier la formule magique :

-Essalem !

Obama… Et puis quoi encore ? Un noir à la maison blanche ?

Autant voir un Bill Clinton à la tête du Zimbabwe…

Et même si c’était le cas, pense-t-il vraiment qu’une légère différence de pigmentation changerait-elle l’allée de l’univers ?

Elle a toujours été semée d’embuches et de mines anti-personnelles dont font les frais de jeunes et pauvres innocents… C’est la législation de la vie…

Le pauvre doit vivre pleinement sa misérable vie… Que ce soit sous le regard diabolique de Bush ou sous l’emprise de 100 millilitres d’alcool dilués dans 1,3 litre de Coca Cola voire même pour faire plus nationaliste de Boga Cidre.

We can…

They can…

All of us can…

CAN pour dire Coupe d’Afrique des Nations qui se déroulera (Inchallah) en 2010.

Ou CAN pour dire non sans quelques abus de langage, Con… Con de croire à un quelconque changement.

Ou tout simplement CAN comme le Comité des Amis de la Nature (Comité complètement virtuel mais qui devrait certainement exister pour rassembler tous ceux qui préfèrent les arbres aux êtres humains…)

Cette perturbation dans l’ordre de mes idées me pousse à changer de cap et me diriger vers la droite voire même l’extrême droite…

J’y salue oncle Salah… xénophobe de la première heure qui s’indignerait au cas où Obama venait à s’octroyer le droit de diriger le monde…

-Essalem

-Essalem…

Je trouve qu’oncle Salah y va un peu fort… Mais cette profonde différence d’âge me fait hocher la tête face à toutes les insanités qu’il peut émettre.

Usé, lessivé… Je prends le premier tournant à gauche et m’arrête devant l’épicier du coin…

-Essalem

-Essalem

-Deux gauchos s’il vous plait !

-Dans ce coin du monde, nous ne vendons pas de Gaucho !

-Essalem…

Je pars choqué d’avoir entendu ce dont je n’avais jamais soupçonné l’existence. Gaucho boycotté, Gaucho méprisé, Gaucho oublié…

Nous pourrons changer nous aussi, le jour où le Gaucho aura la place qu’il mérite dans notre société.

D’ici là vous pourrez zapper et observer les autres « changer » tranquillement selon leurs déclarations…

En attendant des jours meilleurs pour notre gaucho national…

-Essalem

-Essalem…

Et je continuais encore ma route vers l’infini…

vendredi 7 novembre 2008

وقتاش تتفض ؟

وقتاش تتفض ؟
قبل وإلا رفض
وإلا صابو الندم
من إسالة الدم

يفهم على الرمش
قلبو ديما يغش
يفهم ويتبع
على عرش أفكاري متربع

يا ربي يا كبير
نعرف سري في بير
انتي خلقت وتعرف
كل يوم دمي يعرف

قداش الصبر منو ؟
راهو صغير سنو !
قداش القلب يعاني ؟
وقتاش تتبدل المعاني ؟

يا ربي ما عاد عندي حديث مع خلقك
ضقت عليا يا الدنيا الرحبة بغربك بشرقك
مليت المسالك الملتوية
وقتاش الظمآنة تبات مرتوية ؟

باهي يا دنيا كيف هزيت وجبت
مهما طال يوم الجمعة مآلو إلا السبت

mardi 4 novembre 2008

ثلاثون أو شطر محبتي للسينما



في العادة ما نحبش ننقد السينما التونسية البائسة...

هوما كان سلكناها فما أربعة أفلام في العام ونكمل أنا نجي نسبلهم عرشهم الأول ما جات شيء...

أما ما نخبيش عليكم، بعد
الفيلم إلي تفرجت فيه البارح قررت نخرج من التحفظ الزايد متاعي ونعطي كل
ذي حق حقه وكل من يستحق السبة نعطيه برجو طالعو...


قبل كل شيء، دين أمهم ثلاثين
سنة وهوما يبكيونا في التلفزة في هاو السينما التونسية تحتضر وهاو الجمهور
يهجر صالات السينما ومن بعد كي نقرر باش نمشي نتفرج نطلب منهم التعريفة
الخاصة بالطلبة خاطرني خوكم زوالي وقبل ما نمشي نتفرج في شريط نحسبها في
المخطط الجديد قبل بستة أشهر على الأقل... تجي عاد السيدة إلي تقص في
التساكر تطلب مني ما يثبت. عطيتها "كارط ديتوديان" أو شهادة طالب بلغتنا
فقتلي سامحني سيدي راهو هال كارطة متاع عمناول ما عادش تصلح... لا حول ولا
قوة إلا بالله...


توا دين والديها كيفاش تحبني
نطلعلها بكارطة متاع السنة وهوما مازالو ما عطاوهناش ؟! نجيبلك شهادة فقر
؟ مضمون ولادة ؟ رخصة سياقة ؟ شهادة وفاة باش تصدقني؟


تي علاش البهامة؟ وإلا ديما
نتعقربو على بعضنا؟ ماكم نحيوها جملة حكاية طاريف إيتوديان ويزيو من الكذب
والتبلعيط والله لا تباركلكم في هاكل دينار و نصف الزايدين ...


يا سيدي منذ بضع اسابيع دقني ربي ومشيت تفرجت في الفيلم الكارثة شطر محبة لكلثوم برناز.

ساعة في صالة كاملة كنت أنا
المخلوق الرابع والأخير إلي دخل يتفرج. من الأول استغربت وقلت حرام عليهم
ولاد شعبي متلفين الثقافة في عوض يشجعوا المبدعين...


بعد بساعة بالضبط ولأول مرة في تاريخي هزيت دبشي وهممت بالخروج لاعناً النهار إلي تغرمت فيه بالسينما...

مانيش مختص في الميدان ومانيش
باش نفرعن على روحي ونقلكم المشكلة في زوايا التصوير ولكن برجولية ياسر
حكاية حولة إلي طلعتنا بيها الأخت كلثوم... كاستينغ يبكي الحجر... صحيح ما
عندكش برشة فلوس باش تجيب ممثلين كبار لكن يا كلثوم يهديك كي تجيك فكرة
المرة الجاية أقعد في دويرتك تبع الإعادة متاع صيد الريم في قناة 21
وفلوسك في جيبك أرتحلك وكانك ماكش مقتنعة بربي خمم في أفراد شعبك إلي
شطرهم شلطوا رواحهم في جرة الفيلم متاعك...


والفازة فاش الفكرة في الأصل
قوية برشة وكان عطاتني كاميرا بورتابل وقاتلي أعمل إستجواب للناس في
الشارع حول رايهم في الحكاية راهو جات حكاية أحلى بألف مرة...


حاسيلو، خليني نسكت خير لا يتقطعلي عرق ويزيدوني في القائمة الموسعة متاع ضحايا كارثة كاترينا، يا ربي نقصد فيلم شطر محبة...



إي يا سيدي ماني مشيت البارح عاد نتفرج في فيلم ثلاثون...

كيف العادة ما فيبالهمش إلي فما تعريفة خاصة بالطلبة وما في بالهمش إلي فما طلبة جملة...

مش مشكلة مانا فهمنا الداقزة...

ماهم طامعين فينا...

كولوا بالشفاء!

إييييه عاد فين كنا وفين صبحنا؟

هذا فيلم والآخر فيلم!

هاذوما ممثلين والأخرين ممثلين...

باش ما نطولش عليكم أقوى فيلم تونسي تفرجت فيه إطلاقاً ومن أقوى الأفلام...

هو سيناريو، هو تصوير وهو
إضاءة (هاو بديت نفلم عليكم فقتو بيا نكذب ولا نظهر ناقد سينمائي كبير ؟ )
وهو حوار وهو كاستينغ وهو .. وهو ...


آش باش نقلكم ؟

علي الدوعاجي ، الشابي ، الحداد (وهو الراوي) الكعاك ، السنوسي، الحامي ، بورقيبة وغيرهم وغيرهم ...

نحنا في الحقيقة في تونس
ناقصين برشة في النوع هذا متاع الأفلام أي الأفلام التاريخية وتاريخ
بلادنا ثري يعملك مليون فيلم وديما عندك ما تحكي...


وأكيد برشة ناس باش يتعلموا من
خلال الفيلم لحظات هامة من تلك الفترة وإلي خلات تونس تكون ليوم بلاد حرة
مستقلة، رجال صنعوا تونس بتضحياتهم انشالله نكونوا في مستوى أعمالهم
الجليلة...


وللناس إلي حافظين درسهم إحساس
جميل أنك ترى أخيراً وجه يجسد هؤلاء الأبطال ويخليك تقارن بين ما صوره
خيالك وما اختاره لك فاضل الجزيري...


المهم ضروري تمشيو كلكم
تتفرجوا كانكم في تونس وإلي من مواطنينا بالخارج، ما فيها باس يرجعوا
للبلاد على نهيرين ثلاثة وتو نكلموا مولى القاعة يعمللكم "تاريف ديتوديان"

جن الحرية



مسكون يا ناس بجن الحرية
جيبو العزامة خلي يقراو عليا
قلبي كي يتأثر يعمل دقة زايدة
ولساني كي يحكي يقول كلمة رائدة

مرات قدامي ريت العوج المر
قلت خليني ساكت حتى يسلك العمر
تكلم الجن وقالي قوم طالب
يزيك من الخمول ومن كلمة الله غالب

هزيت قلم وأنا متردد
خايف لا الحبار يطلع مصدد
قمت وسيبت أقوى عيطة
ما همنيش إسمي يتفسخ من الخريطة


حاولت يا ناس نسكر فمي
نخبي بين ضلوعي محنتي وهمي
أما يهديه الجن رجعلي
وقالي يا بوقرنين من فضلك إبدعلي
قصيدة وإلا زوز
مليانة إستعارة وكلها رموز

في عيد الحرية بطريقتي نحتفل
شايخ زاطل بريحة مشموم الفل
يا عمار يا غالي تقبل سلامي
كي لميتنا ليوم تحقق جزء من أحلامي