Les fidèles du Boukornine

mercredi 31 décembre 2008

Rêver quand on y est jusqu'au cou...


Il est vrai que la vie nous chagrine et nous entraine dans sa laideur exceptionnelle.
Il est vrai que la bassesse devient le principe le plus estimé de nos sociétés.
Il est indéniable aussi que la haine cède pitoyablement la place à l’amour.
Parfois respirer devient un crime impardonnable et certains ne se retiennent pas de vous lapider publiquement pour avoir eu le culot de le faire.

Cependant, je me suis toujours surpris à faire les rêves les plus extravagants aux moments où la réalité laissait le plus à désirer.
Cet optimisme maladif est en quelques sortes ma marque de fabrique même s'il ne transparait presque pas à travers mes écrits.

Ce soir, par exemple je dormirai avec l'unique espoir de voir prochainement Itzhak et David serrer affectueusement les mains de Ahmed et Marwen, tirer un trait sur le passé.
Repartir de zéro, signer ce bout de papier qui nous permettra de voir enfin l’avenir avec plus de sérénité.

Ce soir je ferai surement le rêve que toutes les images qui nous sont parvenues de Gaza n'étaient qu'une satanée mise en scène, une caméra-cachée de mauvais gout comme on nous sert tellement...

Aujourd'hui, je dormirai sur mes deux oreilles avec l'illusion que 2008 n'ait pas existé et que tout n'était qu'un mauvais rêve...

Très dur sera le réveil.
J'aurais peut-être la gueule de bois sans avoir ingéré la moindre goutte d'alcool...

De toute façon j'aurai au moins pu rêver une seule fois dans cette foutue année.

Demain, une vague de froid s'abattra probablement sur mon cœur.

Et vu que je me présente en plein hiver sans compte en banque fourni pour me tenir au chaud ni manteau de fourrure pour faire face aux images glaciales. Je me contenterai d’aimer puisque c’est tout ce qui me resterait.

lundi 29 décembre 2008

ماتوا الكل


مات الشهيد
مات الجد و الأم والشهيد
في بسمة الطفل الصغير... صاروخ
في نظرة الأم الحنون... صاروخ
في ابتهالات الجد التقي... صاروخ
وعلى أرض غزة الشهيدة السلام مطروح
جثة هامدة
لا تحكي
ولا تشكي
ليست حتى تبكي...
لم الحروف ولم العبارات ؟؟
لم الورود ولم العبرات ؟؟
كيف تصف اللغات انهار الدماء على الممرات ؟؟

مات الشهيد
مات فينا نبض القلب
ما بقالنا كان التنهيد
السلام جثة يمشمش فيها كلب...

يا القطاع
ماكش مقطوع من شجرة
والدليل الطفل الأعزل في يدو حجرة
يا غزة دمتي أبية
الحالة كيما ترى هي هي
البارح صبرا وشاتيلا وجنين
ليوم زدنا سمعنا الصراخ والأنين
وشعوب الدنيا لخدع الإعلام رائمة

وفي نفس الوقت...
العالم لاهي يحتفل برأس العام
ما تحركتلو شعرة يسمع في الأنغام







mercredi 24 décembre 2008

Je crois encore au père Noël…

D’ailleurs je croirais volontiers à toutes les extravagances que vous pouvez imaginer pourvu qu’à la fin j’aie le présent qui m’a toujours fait rêver.
Je voudrais un kit « paroles libres » qui me permettra de m’exprimer sans modérer mes propos.
J’aimerai avoir accès à tous ces sites censurés sans avoir à user de moyens détournés.
Je rêve de me sentir léger, ne plus peser mes mots et laisser libre cours à mes tendances logorrhéiques sans avoir à museler mon imagination.
Tout petit, j’en rêvais déjà.
Je n’avais pas le droit de prononcer des vulgarités sous peine de recevoir une gifle mémorable et dieu sait combien j’en ai reçu.
La bataille fut rude mais maintenant je peux clamer toutes les insanités du monde aussi librement que ces oiseaux aux chants ensorcelants.
Peut-être qu’un jour ce sera pareil avec dailymotion et compagnie.
En tout cas, le père Noël est prévenu, la nouvelle paire de chaussettes l’attend de pieds fermes demain soir…
Et même si par inadvertance il oubliait de passer, il viendra surement le réveillon prochain.
On attendra bien une année…

jeudi 18 décembre 2008

La note blanche, on est tous naturellement impliqué


Je fais les feux de joie pour célébrer cette blogosphère qui préfère sa liberté d’écrire à toutes les distinctions du monde.

Pris dans l’euphorie de notre triomphe sur la censure commise dans le cadre des TBA ’08. On a presque oublié que Ammar sévit encore sans merci, de blog en blog, de site en site telle une épidémie de choléra du début du siècle dernier qui ravage tout sur son passage.

Durant toute période d’accalmie, le monde entier retient son souffle. Un adage tunisien reproduit fidèlement cette situation : « Nul ne sait qui sera le prochain à mourir ». Sauf que dans le cas échéant personne ne meurt, le coup de ciseaux ne fait qu’assommer momentanément. Une dizaine de points de suture et tout rentre dans l’ordre en réapparaissant sous une autre adresse, sous un autre visage.

Mais jusqu’à quand allons-nous jouer au chat et à la souris ? N’avons-nous pas atteint le seuil de maturité pour que s’estompe enfin la surveillance paternaliste d’un Ammar qui s’accroche pathétiquement à son boulot ?

Toute action collective de la blogosphère prend un aspect planétaire. Selon des sources bien informées à la NASA, l’appel au retour de notre star nationale Arabicca quand elle avait décidé de se retirer, aurait même eu des échos sur la planète Mars. C’est dire l’importance de ce genre d’initiatives…

« I have a dream »… Si Martin Luther King n’osait même pas rêver d’un président noir à la maison blanche, je pense qu’il est plus que légitime d’aspirer à voir un jour la censure bannie de ce monde.

الطقس يحب الرقص: نظرة تأملية في أبعاد التقلبات الجوية


الطقس هبلني...
عمري لا فهمتوا لا معانا لا مع الآخرين...
كي حاولت نتبع السارق لباب الدار، لقيت إلي الشمس كان زرقت نوات على جدابها وكان السماء برقت نوات على خرابها...
كان صبت قطرتين تفيض شطر البلاد وتعمر الحفر بالطباعي وختمت يا بن عروس...
وكان الدنيا بدات تدفى وإنت تسخايل الأمور أخيراً بدات تحن عليك فيسع ما تضربك الروايح ويبداو مساكن الفلاحة يبكيو...
ما نخبيش عليكم في البلاصة إلي نعيش فيها الريح كي تبدى تهب تحسها قريب الدار باش تطير، خوكم رصاتلي نبات كل يوم لابس سبادري ودجين متهيأ للسفر على ما يأتي..
مناخنا لا يوالم لا سياحة، لا فلاحة، لا حتى رقص وعلى الأرجح أن الرياضة الوحيدة إلي تحبذ هذا الطقس هي السباحة في الطرقات وهنا ما يهمش تكون مترجل وإلا راكب في كرهبة لأنو كل أفراد الشعب تستحق باش تهبط تعوم، ولا يجوز حرمان طائفة من هذه النعمة...

ليوم بيني وبين روحي نخمم، ويظهرلي لقيت الحل وباش نتكرم على الأمة متاعي ونفيدها بعبقرية الأفكار إلي وصلتلها..
أنا نتصور الحل الجذري في هذه القضية يتمثل في عملية "تخويف الطقس" لأنو وبكل صدق الطقس في بلادنا ياسر عاملينلو قدر وقيمة في هاو الديوان الوطني للرصد الجوي وهاو استسقاء وهاو غيث نافع...
كيفاش مالا تحبوه الطقس يقعد متواضع وكي يتعدى يسلم ؟
تي بالسيف الراجل غلطوه في روحو كي باقي تجبدوا عليه!
ولاشي عاد توا يتعزز علينا ؟ وهانا غارقين حتى الكرومة...
يا أهل البر والإحسان ! نتوجهلكم بالخطاب والنصيحة لله: لازمنا ما عادش نحكيو عليه الطقس إطلاقاً ومش لازم منو هاذا الرصد الجوي، دايور عمرهم ما جابوا توقع صحيح (وهذا ما يؤكد النظرية متاعي إلي تقول بصريح العبارة أنو الطقس يجبد علينا بالمرتاح)...
أبعد من هذا أقترح أنا نجبدو السفير ونقطعوا العلاقات الديبلوماسية جملة واحدة مع سي المناخ هذا... ويجعلنا نسلكوها...
والله المستعان على ما تصفون ولعل الفرج قريب...

vendredi 12 décembre 2008

عشت مدون حر وكذلك أموت

ناس تربح في الجوائز
وناس تبول على الجوائز
على كل مبروك لكل فائز
والحمدلله في بلادنا كل شيء جائز

حبوا يقتلوني قلبت عليهم الطرح
حبوا ياكلوني نساو ما جابوش الملح
أريد الحياة فسيستجيب القدر
ولا أبالي بمن تسلط أو غدر

أنا نطير بيهم طيران
نخرج حي نفرفط من بين النيران
في بالهم غلبوني كي بعدوني
ونعتوني بالصبع وقالوا هذا الدوني

في لحظة من زمان بدات الحملة
فوق الجدران بظوافري ننحت جملة
"عشت مدون حر وكذلك أموت
نقولها ونزيد نعاودها بأعلى الصوت "

jeudi 11 décembre 2008

Personnellement, j'emmerde les Tunisia Blog Awards...

L'évènement phare en cette fin d'année reste la distribution des prix pour les meilleurs blogs tunisiens...
Pris dans la ferveur de ce mouvement, j'ai essayé d'y participer avec mon blog à maintes reprises sans y arriver...
J'ai d'abord cru à une erreur technique.
J'ai essayé de me renseigner et j'ai eu cette réponse d'un des organisateurs:

"Tous les blogs non conformes au règlementhttp://www.tunisiablogawards.com/regles
ne sont pas admis dans la compétition.

Merci de bien lire le règlement avant de nommer des blogs.
"

Donc chers lecteurs faîtes attention vous êtes, parait-il sur un blog "hors la loi" et je vous cite rien que pour le plaisir de vos yeux ébahis le règlement:

"
Les blogs à caractère haineux , racistes, religieux ou diffusant des idées contre les bonnes mœurs, l’ordre public, les lois et réglementations en vigueur, les droits d’autrui ne seront pas validés dans la compétition."

Dés qu'on accorde à un tunisien deux milligrammes de responsabilité, il finit comme vous pouvez le voir, par en faire bon usage.

Etant moi même exclu des Tunisia Blog Awards, et étant libre de ne pas m'exclure de mon propre blog je déclare la mention " Blog Exclu des Tunisia Blog Awards 2008" gage de qualité et de crédibilité pour les blogs concernés...

D'ailleurs mon blog portera cette mention désormais :)

Et je demande à ceux qui savent manier le photoshop de nous préparer un logo à la hauteur de l'évènement s'ils le veulent bien...

mercredi 10 décembre 2008

Dans la peau d'un bloggeur...

Tantôt il ose,

Tantôt il se repose,

Mais le plus souvent, il pose ses proses,

Elles aussi, tantôt roses,

Tantôt moroses,

En si peu de phrases il évoque tant de choses,

Allant de la fréquence de l'overdose,

de ses conséquences, de ses causes,

à l'incontestable influence de la ménopause,

dans la physiopathogénie de l'osteoporose...

Il est parfois déÏfié voire même baptisé "Le magicien d'Oz"

Mais quand il n'a rien à dire et qu'il ne garde sa bouche close,

ses lecteurs ne se gardent pas de lui sortir: "L'ami cause toujours



Cher jongleur verbal, il se trouve que vous êtes à la bourre,

Vos yeux voilés n'arrivent plus à discerner la lumière du jour,

On ne peut s'impliquer quand on écrit, coincé dans sa tour"

En parfait troubadour,

qui aguise sa plûme de jour en jour,

Je m'en vais trouver la vie dans les doux moments d'amour,

Rêver de la seule, de l'unique, la choyer, lui faire la cour...

Finalement, je n'ai de choix que d'aller changer d'air,

plonger sans penser dans les profondeurs de la mer...

lundi 8 décembre 2008

اليوم العالمي لضحية العيد


عشرة سنين لتالي كنت نخرج العلوش ندور بيه من بلاصة لبلاصة،
كي نحكي معاه يغزرلي في عينيا، يسمعني حتى للآخر وعمرو ما يقاطعني..
كنت حتى نغنيلو ولو كان يبدى فما برشة نشاز، صديقي العلوش ما كانش يبالي بل يقعد يغزرلي غزرة تقدير وإعجاب...
كنت نهار العيد نبدى نهبط فيهم حيار، لا ما تذبحوهش، أعطيوه فرصة الحياة !
ومبعد نبدى كلي إشمئزاز وأنا نرى فيهم يشويو في لحم هذا الكائن اللطيف ونمشي نعمل كسكروت بالتن والجبن ونتوعد باش كي نكبر نغير وجهة العالم ونبطل الذبيحة جملة من البلاد...

ليوم كبرت شوية، الشاعرية والأحاسيس هزهم الريح...
ليوم هزيت سكينة وسميت بسم الله، ونزلت عليه نزلة واحدة...
من الوريد إلى الوريد...
أما قبل ما نذبح العلوش غزرتلو في عينيه، ريت نظرة عمري ما صادفتني قبل وكأنو يقلي يا خليل شبيك تبدلت ؟ موش كنت مسالم وتناضل من أجل حقنا في الحياة ؟
فيسع هبطت عينيا، ذبحت العلوش...
وهاني ماشي نعمل كسكروت بالهريسة والتن...

dimanche 7 décembre 2008

عيد ميلاد مدونة بوقرنين !




أنا خوكم ليوم زاهي الجمعية رابحة...
ربح جاب ربح... الماكينة بدات تدور ومعاها ربي الهمهاما!
والدنيا كي تحل، معلوم أنها البيبان الكل تتحل مع بعضها...
أيام تمشي وأيام تجي. ليوم عندي عام كامل معاكم...
أول موضوع كتبتو كان ما خانتنيش الذاكرة، كان يحكي على الحرقة نتمنى عمرها ما تطفى الحرقة إلي تنتابني كي نقعد نهارين ما نكتبش :)

كنت عايش في الجاهلية والتدوين ضوالي حياتي وفهمني إلي كل إنسان ما دام يدون يساهم بطريقتو الخاصة في إثراء الحضارة الإنسانية وفي تغيير العالم ولو بقسط قليل...

ما دامت وسائل الإعلام في بلادنا بودورو ما دام التدوين حاجة أساسية في حياتنا لا تقل أهمية عن الخبز أو القازوز...

وأهم حاجة الحقيقة أنو الواحد تعرف على ناس طقاطق جمعنا التدوين ولمنا حبنا للحق...
من ولد بيرسا للبانتير روز مروراً بولادة والدوعاجي وبيرسا أونلاين والبيغ تراب بوي والبارباش وارابيكا واللاكيست والفوريير وغيرهم وغيرهم ناس كي نقراهم نعمل ستة وستين كيف...
وتلقاني نقرأ وشايخ شيء ما نراه لا في صحافة مكتوبة لا سمعية... أنا خوكم ما عادش نقرأ لا جرايد لا مجلات...
ما نعرف كان تن بلوغ...
وعلى فكرة، موضوع هام مازلت ما حكيتش فيه هو موضوع جمعية التدوين.
أنا يا ناس مساند ألف في المئة لهذا الإقتراح وقلم واحد ممكن يجي النهار ويتكسر أما ألف قلم عمرو ما يوفى...
تبقى فما شوية مشاكل لجعل من هذه البذرة شجرة، يظهرلي كبار وانجموا نتجاوزوها...
وأخيراً انشالله عيدكم مبروك وكل عام وانتوما حيين بخير ملمومين مجموعين وراء نفس اللواء إلي مكتوب عليه بالكبير:" أدون إذن أنا موجود"...

mercredi 3 décembre 2008

كلامي للبلوغوسفير

برشة ناس قالوا:

ما دام في بلادي الدوانة ولات دين
علاش الكتيبة وعلاش التدوين
علاش الحوار وعلاش تبذير الحبار
ما دام في مخاخنا عمرنا ما نوليو كبار

يلبس لبسة المجهول
يدخل يسب ويصول ويجول
لا يخاف لا ربي لامولى المول




ياخي بطبيعتي جاوبت:



مالكم يا أهل التدوين
كلكم على الهربة ناوين
نشدوا واحد يمشيو ألفين
وأحنا نجريو في البرد حافين

عذبتونا بطلعاتكم الغريبة
ما فهمناها أفكاركم الصعيبة
تحبوا العالم فيسع يتغير
و في لحظة مشيتوا خليتوني محير

دون يا مدون والشعب معاك
إكتب ما تخافش تو ربي يرعاك
بين السطور نحبك تنحت غناية
مطلعها:" يا حلم ما ليك نهاية"

هازز في قلبي كلمة الحق
نضوي بيها الباطل بنور البرق
نكشف بيها الظالم وإلي سرق
ما يهمني في إلي خلانا في الظلمة وحرق

البلوغوسفير عائلة واحدة
ما تخليوش خواتكم يتامى
حكاية تبقالكم قاعدة
مش كيف كلمة أهلا كيف بالسلامة

lundi 1 décembre 2008

Ils se sont aimés…




Elle s’appelait Samia.
Il s’appelait Ahmed.
Ils étaient tous les deux séropositifs.
Tout les opposait.
Leur amour les a réunis.
Pour le meilleur mais surtout pour mourir.
Défiant ainsi toutes les lois de la chimie qui dictent prétentieusement que deux charges (séro)positives sont vouées à se repousser.
Ils étaient l’exception.
Pourtant ils sont aussi morts que tous ceux qui résident au cimetière du Djellaz.
Ni la trithérapie, ni cette lueur au fond de leurs yeux, ni même cet amour passionnel qu’ils vouaient l’un pour l’autre, n’avaient pu sauver leurs âmes condamnées à mort pour un moment d’inattention.
Ils se sont rencontrés dans un des meeting de l’association : Sidéens Anonymes et depuis ils ne s’étaient jamais quitté.
Aujourd’hui, ils gisent tous les deux dans le même tombeau.
Si la vie ne les a pas gâté, la mort peut-être pourrait-elle leur donner la chance de vivre pleinement leur amour.


Ne soyez pas suicidaires !

Protégez-vous !
Optez pour la vie !