حملة حل بلوغ، أنشرها و إن لم تنشرها فنورمال

أعزائي المشاهدين وأصدقائي القراء وصديقاتي قارئات الفنجان، مرحبا بيكم الكل.

وكان تحسوني فرحان برشة، راهو الحكاية ما عندها حتى علاقة بحملة حل بلوغ وإنما خاطرني وليت خدام حزام  الأيامات وكل ما نلقى وقت باش نضيع نبدى فرحاً مسروراً...

قبل كل شيء نشكر باعث القناة متاع الفكرة، إلي هو سي الشباب المدون الناس ملاح برشة والضامر بما فيه الكفاية: دون عرب دي لستا. وربما نكون غالط ويطلع أشلك شلاكة في العالم وذلك سحر البلوغوسفير حيث تنجم عبد تحكي معاه مدة سنين الله من غير ما تعرفوا على حقيقتو..

باهي أخطاونا من البلادة ونرجعوا لموضوعنا الأصلي..

لازمني نحكي على تجربتي في عالم التدوين فماش ما سيادتكم تتحركلكم شعرة و يهبط عليكم الوحي وتوليو تحبوا تدونوا...

التدوين حاجة حلوة برشة، وأكاد أقول واجب وطني مقدس في ظل الضباب الإعلامي المخيم على بلاد حنبعل باركا وبلاد عقبة ولد نافع وغيرهم من الكوارجية الكبار إلي عادي جداً راك ريتهم يكورو في أقوى البطولات الأوروبية غير الوقت يا صاحبي...

في تونس، ما يخفى على حد إلي فما سياسة متاع حجب واضحة و جلية. ماذا بيهم شعب كامل يبلع جلغتو ويشد ببوشتو ويستكفى بخدمتو وكان يعمل مزية على الشعب العراقي يكمل يتفرج في أخبار الثامنة متاع قناة تونس السابعة وما تيسر من هاكل الملفات والحوارات إلي تشم عليهم ريحة الخشب على بعد كيلومترات.

التدوين يا مخلوق، يخليك تحقق انسانيتك، وحسب رأيي المتواضع كل إنسان عندو ما يقول وإنما إلي يفرق بين البشر هو القدرة على تحمل مسؤلية الأقوال قدام مجتمع ما يرحمش. بلغة أخرى الحشمة، قلة الثقة في النفس وعقلية أخطى رأسي وأضرب يحولوا في عديد الأحيان دون بعث مدونات جديدة. 

يا ناس راهو المدونات آنونيم، وهذه نعمة من عند ربي. كان قدام داركم وحومتكم ما تنجموش تظهروا على حقيقتكم، في مدوناتكم ما عندكم مناش تخافوا. 

وعملاً بالعقلية متاع فيراج الترجي المنكوب في افريقيته: إلي يبغينا يجي معانا وإلي ما يبغي ينسانا...

الحاسيلو من الآخر، كفانا خوف وسكات، جربوا وتحصلوا... أنا شخصياً، ما نقلكمش إلي حياتي تبدلت كي حليت ها المدونة، لكن نرى أنها خلاتني نتعرف على عالم موازي إفتراضي كان يكون حرام زقوم أني نتعدى بجنبو من غير ما نكتشفو... نعطي رأيي، نحقق انسانيتي، نسب ونتسب في كنف الروح الرياضية. برشة من المدونات الصديقة تحجبت وبرشة منهم مازالوا يكتبوا رغم الصنصرة ونورمال... 

والحمدلله الذي هدانا لهذا وما كنا لنهتدي لولا هدانا الله... وإن شاء الله كيما نراو عندكم. 

ماناش باش نبدلو العالم، ماناش باش نبدلو بلادنا والعقليات المصددة بين ليلة ونهار، ماناش باش نوليو مشاهير... أما ما دام بإمكاننا باش نمرجوا العالم، نفصصوهم عليه، نسيبوا بلادتنا على الدنيا في دنيا القينيا تسكسك فيها... علاش نحرموا في رواحنا ؟

أنا مدون وإنتي وقتاش ؟  

La mort à la clé

Il a tout juste vingt ans et un permis de conduire flambant neuf en guise de clés de l’enfer. En dépit de l’interdiction absolue infligée par ses parents de prendre la voiture, ce jeune rebelle qui se nourrit de vitesse n’a aucun scrupule à voler cette trois cylindres et à en faire une voiture de courses en pleine ville.

Esquivant les êtres humains tels des cônes en plastique teintés de blanc et de rouge fluorescent.

Ce jour là, comme à son habitude, il prit les clés et n’en avisa personne. A peine entré dans cette artère surpeuplée du centre ville, il monta les vitres jadis électriques, appuya sur le champignon et s’en alla caressant le ciel.

Il adorait cette sensation de toute puissance qui le submergeait quand il faisait peur aux passants et aux autres automobilistes, son sport favori était de flirter avec la mort dans une danse aussi périlleuse que palpitante.

A mesure que l’adrénaline montait, que son cœur battait à une fréquence encore plus élevée, que sa peau transpirait, il appuyait toujours aussi fort sur le champignon.

Le rythme des percussions de sa musique préférée, la « house music », le déconnectait de cette réalité cruelle qui allait soudain le rattraper quand une jeune demoiselle qui portait un bébé de 7 mois traversa la rue de ce quartier résidentiel sans faire attention.

Son corps fut projeté à 30 mètres du point d’impact et elle ne s’arrêta que lorsque son corps percuta un des immenses arbustes qui démarquaient la rue.

La mort pointe son nez, très souvent lorsqu’on s’y attend le moins. Les témoins de cet accident ont confié que rien que le vacarme causé pouvait laisser présager du pire.

Notre jeune (anti-)héro, était le seul survivant.

Cette faveur divine était curieusement insupportable pour un jeune amoureux de la vitesse et qui n’avait jamais songé à la portée de ses actes.

Il démarra la voiture en catastrophe et fuit lâchement surveillant nerveusement sur le rétroviseur les deux corps inanimés de ses martyrs. Il fut rongé par les remords...

Il baissa tout de même le son en respect à ses deux âmes probablement perdues à jamais, fit couler quelques larmes et se dit tristement que c’était peut-être la fin… Ou peut-être pas s’il déguerpissait pour un bon bout de temps jusqu’à ce qu’il y ait prescription…

Mais son unique lueur d’espoir s’éteignit définitivement quand il se rappela que sur les condamnations pour meurtre, il n’y a jamais de prescription.

Il arriva enfin à l’inévitable constatation : Il n’était peut-être pas mort… Mais il était déjà en enfer !